شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زاد و فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی 
رود گوشه ای دور و تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند کاین مرغ زیبا 
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم جان آنجا شتابد
که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا بر آمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

پ ن :  آواز قو علاوه بر واقعیت غمگین خود، یک اصطلاح و استعاره است برای کار آخر که مختصر و ویژه هم باشد. 

مثلا مسعودی (283-346هـ) از مورخان بزرگ قرن چهارم هجری چند تالیف دارد که کتاب التنبیه والاشراف او به «آواز قو»ی مسعودی شهرت یافته و جالب اینکه مستشرقان این لقب را داده اند.

غرض من اما خود آواز قو هست که در این شعر زیبا با غمگینی شیرینی بیان شده است.