حالیه را نمی دانم.لکن ما که مدرسه می رفتیم،در دبستان «شکوه همایونی» ناظمی داشتیم که هر نوبه، خبط و خطایی سر میزد از احدی، طپانچه ای حواله ی بناگوشش میکرد و میفرستاد پی مادرش،با او بیاید مدرسه...

ناظم خوش انصاف روزگار!مادر ما نای و پای آمدن و ایستادن ندارد.ما خطاکاران را به پدرمان - علی - ببخش

http://osfur.blogfa.com/post-65.aspx