در اواخر دوران مکه قبل از قضیه شعب ابیطالب ، رسول خدا نه تشکیلات حکومتی داشت و نه قدرت کافی برای مقابله با کفار و مشرکان. اما تعداد مسلمانان و موقعیت ایشان به اندازه ای بود که عرض اندامی داشته باشند . در همین زمان یکی از کارهای (برخی) مسلمانان ناسزا گفتن و بدگویی از بت ها و توهین به کسانی که غیر خدا را می پرستیدند(مشرکان) بود.بعضی از مشرکان مانند ابوجهل به رسول خدا گفتند که اگر دشنام به خدایان ما را ترک نکنید ما هم به خدای شما دشنام می دهیم و سپس این آیه نازل شد.

وَلاَ تَسُبُّواْ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِ اللّهِ فَیَسُبُّواْ اللّهَ عَدْوًا بِغَیْرِ عِلْمٍ    انعام  : 108

و کسانى را که غیر خدا را مى‏خوانند، دشنام ندهید که از سر دشمنى و نادانى، خداوند را دشنام دهند.

با نزول این آیه توهین و بدگویی نسبت به مقدسات مشرکان ممنوع شد . به نظر می رسد می شود این تعمیم را داد و این نتیجه را گرفت که گروهی که خود را حق می دانند باید فضای گفتگو بین خود و دیگران(پیروان مذاهب وادیان دیگر) را به سمت آرامش و گفتگوی منطقی پیش ببرند. در فضای آرام ومنطقی و خالی از تعصب است که می توان به آسانی حق را تبیین نمود و اهل حق را در جایگاه خیرخواهی نشاند و سایرین را جذب کرد. والا در فضای توهین هر چه انسان بی منطق تر و لاابالی تر  باشد پیروزتر است و نتیجه ای جز لجاجت و کینه توزی نخواهد داشت و چه بسا به باطل بودن خود هم پی ببرد ولی به جهت رفتار تقابلی و توهین آمیز آن را نپذیرد و لجاجت ورزد.

از مسلمان شدن ایرانیان که بگذریم اسلام آوردن اسلام آوردن مردمان آسیای شرق و جنوب شرق مدیون خوش رفتاری و تعامل خیرخواهانه مسلمانان مهاجر وبازرگانان نیکومنش است و این می تواند برای ما درس باشد.

منطق واستدلال خالی از توهین ودشنام پذیرفتنی است واستدلال محکم همراه با توهین به مقدسات دیگران محکوم به انزوا و پس روی است. 

بعداً نوشت: (ربط داره)

قال رسول الله(ص) : ملعون من سب و الدیه: قالوا: یا رسول اله و کیف یسب و الدیه؟ فقال یسب الرجل فیسب اباه فیسب الاخر اباه. (المحجه‌البیضاء، ج5، ص218)

کسی که به پدر و مادرش دشنام بدهد ملعون و دور از رحمت الهی است از حضرت سئوال شد، ‌چگونه انسان به پدر و مادرش دشنام می‌دهد؟‌ فرمود: شخص به پدر دیگری فحش می‌دهد او هم پدر او را دشنام می‌گوید.